Nils Wahlbom 

Rodzice Nilsa Wahlboma byli aktorami. Jego matka Emma Rommel grała w teatrach objazdowych, a on najpierw większość czasu spędzał u różnych rodzin w Sundswall, a później na plebanii w Österåker. Początkowo nie zamierzał iść w ślady swoich rodziców, tylko planował karierę prawniczą.

W 1902 roku rozpoczął pracę w kancelarii adwokackiej, ale po kilku latach działalności prawniczej, około 1910 roku zaczął współpracę z Axelem Engdahlem w Teatrze Ludowym (Folkteatern) w Göteborgu, początkowo jako chórzysta. Następnie otrzymał swoją pierwszą samodzielną rolę w sztuce Värmlänningarna. Przez resztę dziesięciolecia i początek lat dwudziestych podróżował występując z różnymi zespołami, w tym u Hjalmara Seladera i Allana Rydinga. W latach 1918 - 1919 był dyrektorem Teatru Letniego (Sommerteatern) w Malmö. W 1922 roku wstąpił do zespołu Królewskiego Teartru Dramatycznego (Dramaten), ale nie dostał żadnej roli i w latach 1924 - 1927 grał Teatrze Komediowym (Komediteatern) i Teatrze Blanche (Blancheteatern) Ernsta Eklunda. Wreszcie w latach 1927 - 1932 w Teatrze Oscara (Oscarsteatern) i równocześnie w 1932 w Blanche.

W latach trzydziestych często grał w filmach. Sam twierdził, że zadebiutował już jako dziecko w 1912 roku, w nigdy niewyświetlanym w Szwecji filmie Carla Barslinda "De lefvande dödas klubb". Bez wątpienia należał do bardziej charakterystycznych postaci szwedzkiego filmu i teatru. Miał trochę dziwaczny, przwlekły sposób wypowiadania kwestii, jakby lekko nieśmiały, z mimowolnym efektem komicznym. Jak zauważono po jego śmierci, zdobywał publiczność wskazując, że można się cieszyć zwykłymi, codziennymi zdarzeniami i mówił to jej językiem.

Często grywał niewielkie role kamerdynerów i tym podobne, ale bywały też bardziej znaczące, jak ojciec Raggen w "Raggen - det är jag det" (1936), wędrowny grajek w "Kvinnorna kring Larsson" (1934), roztargniony profesor w filmie Edvarda Perssona "Söder om landsvägen" (1936) lub stryj Justus Napoleon Rosén w komedii łotrzykowskiej Lyckliga Vestköping (1937).