Mnie osobiście ten film nie przekonał. Rola Grety Garbo nie była zła ale było to rozbicie na dr Jekylla i Mr Hyde'a. W pierwszej części sztywna jak automat i wyprana z emocji służbistka. W drugiej (nagle) elegancka (to jeszcze da się zrobić) piękna, sybtelna, urocza, uwodzicielska, roznamiętniona, romantyczna, oszałamiająca kobieta, dama, niemal fame fatale. W jaki sposób dokonała się ta przemiana - jak, gdzie, kiedy? Moment miłosnej fascynacji, zauroczenia, uwiedzenia dzieje się zbyt szybko i automatycznie. Dalszy wątek romantyczny jeszcze może się broni ale jego tło intrygi oraz obyczajowe już nie. Jest to obraz albo uproszczony i stereotypowy albo bardzo nie przekonujący. Wiem, nie można za dużo wymagać od komedii. Jest tu pewna umowność. Ale ta umowność nie śmieszy, nie intryguje, nie zaskakuje.
Film ma wyraźne dwie części: Ninoczka proletariuszka i Ninoczka zakochana, tęskniąca kobieta. Problem może w tym, że to o jedną część za dużo. Czy nie wystarczyłoby skupienie całej uwagi na pokazaniu odkrywania nowego nieznanego śwaita (wraz z nowym, nieznanym mężczyzną) przez zagubioną i zaciekawioną, na zewnątrz opanowaną wewnątrz delikatną kobietę. Tego jak wierzchnia warstwa pęka, jak z pod niej wyłania się i rozkwita ta ukryta - prawdziwa. To mogło być i zabawne i miłe i urocze.

Mimo wszystko film ma pewien urok dawnych lat, jest lepszy niż znaczna część obecnych raczej głupiutkich komedyjek.
Daję mu 5 p.