Adaptacja "Damy kameliowej" Aleksandra Dumasa z Ałłą Nazimovą w roli głównej i partnerującym jej Rudolfem Valentino, w momencie kręcenia jeszcze aspirującym do miana wielkiej gwiazdy ekranu (sławę przyniesie mu "Czterech jeźdźców apokalipsy", wypuszczone na ekrany w tym samym roku). Akcja powieści została przeniesiona w lata 20-te XX wieku, do Paryża epoki art déco. Nawiązania do tego kierunku w sztuce w warstwie wizualnej to przede wszystkim zasługa Nataszy Rambovej, która na planie była odpowiedzialna za scenografię. Rambova miała później zostać żoną Valentino.
Sam film wart jest dzisiaj uwagi przede wszystkim ze względu na nazwiska zaangażowane w produkcję. Uwaga kamery przez większość czasu skupiona jest na Nazimovej, która ponoć po pierwszych pokazach wymusiła przemontowanie obrazu tak, aby rola Valentino była mniejsza. Jestem skłonny w to uwierzyć, jako że zbliżenia na oblicze aktorki są nagminne. Posunięcie to niekoniecznie fortunne, zważywszy, że gwiazda była już wówczas po czterdziestce, a upływ czasu starano się zatuszować grubymi warstwami makijażu. Ałła nadrabia grą, kokietuje i zachowuje się jak podlotek - miejscami "sztuka" się udaje, kiedy indziej efekty są dość żałosne. Oczywiście, zgodnie z zapowiedzią, cierpi na tym kreacja Włocha, który, nie posiadając talentu równego swej partnerce, wypada tutaj wręcz przeciętnie. Należy także nadmienić, że ostatnie dwadzieścia minut jest za bardzo przeciągnięte i zwyczajnie się dłuży. Klasyk, owszem, ale jednak z pewnym zawodem.