Niby wszystko w tej dziedzinie wymyślili już mistrzowie sowieccy z Eistensteinem i Wiertowem na czele, ale film Mamoulina jest dowodem, że rytm w kinie dźwiękowym to zupełnie co innego. Jeśli chcecie zobaczyć, jak dźwięk pomógł niemal błyskawicznie ustanowić schemat, który napędza Hollywoodzkie kino do dzisiaj, to "Kochaj mnie dziś" jest najlepszym przykładem. Kilka lat po wprowadzeniu dźwięku powstał festiwal, który realizacyjnie przebija większość dzisiejszych produkcji.

Już pierwsza scena (jak często później naśladowana!), w której odgłosy butów, okien i drzwi składają się w perkusyjny pejzaż tętniącego życiem miasta, dowodzi, z jakiego typu wizjonerstwem mamy tu do czynienia.

Jak to w musicalu, sama historia nie jest zbyt wyszukana, opierając się na klasycznym romantycznym standardzie - ale właśnie to sprawia, że z taką łatwością film może przeskakiwać między codziennym życiem, a nabuzowanymi seksualnie piosenkami. Aktorzy przechodzą z mówienia prozą przez mówienie wierszem do śpiewania tak płynnie, jakby robili to przed kamerą nie pierwszy, a setny raz.

Sam reżyser pewnie miał z tym doświadczenie, pracując w teatrze, ale tutaj robi rzeczy, które potrafi tylko kino dźwiękowe - chociażby w scenie, gdy dwóch samotnych jeszcze kochanków łączy piosenka "Isn't It Romantic?" przenosząca się epidemicznie po kolejnych straganach, salonach i polach. Dźwięk bywa też - awangardowe w 1932 r. - kontrapunktowy wobec obrazu, jak w momentach, gdy przywołuje bohaterom pewne romantyczne wspomnienia.

Film oglądało mi się świetnie, choć fanem musicali nie jestem - ten jest mniej więcej w stylu "Deszczowej piosenki", z podobnym poczuciem humoru i pełnym wigoru soundtrackiem. Szkoda, że nie mogłem dorwać kopii o lepszej jakości obrazu - w tej kwestii, jak i scenariusza, może pod koniec filmu powstać pewien niedosyt. Tak czy siak, jeśli ktoś się interesuje tematem, niech obejrzy koniecznie.