Kiedy dobrobyt i elegancja spotykają epidemie i ubóstwo, opada cała zasłona. Nikt już nie udaje, uczucia stają się czyste i niewymuszone. Wszystko zaczyna się jawić człowiekowi takim, jakim jest. Ten film przypomniał mi, jak trudna do zdefiniowania jest miłość i jak łatwo jest się w niej zagubić lub pomylić ją z przelotnym uczuciem. Niektórzy twierdzą, że ta historia była poniekąd pretekstem do ukazania sytuacji w Chinach i kontrastu między śmiesznym amerykańskim luksusem a realiami wschodniej części świata. Na mnie wywołało to ogromne wrażenie.
No i główna gwiazda, aktorka lśniąca ponad wszystkimi... Nieważne jak długo będę studiować aktorstwo, nigdy nie rozgryzę fenomenu Garbo. Jak ona to robi? Jej twarz pozostaje w bezruchu, a widz odczuwa multum emocji. Tak jakby jej oczy były transparentnym wejściem do jej myśli. I te łzy... Bette Davis powiedziała kiedyś, że nikt nie pracował tak efektywnie przed kamerą jak Garbo. Z każdego filmu potrafiła zrobić dzieło sztuki, a z nawet najprostszej historii- bajkę. Jak dla mnie 10/10.