Największy z wielkich, Cecil B. DeMille, opowiada dramatyczną historię nieprzyzwoicie bogatej i proporcjonalnie zepsutej dziewczyny oraz zakochanego w niej prokuratora, któremu przyjdzie wpakować swoją oblubienicę za kratki... Jak to u DeMille'a: najpierw rozpusta, potem pokuta. I tak, przez pierwszą godzinę, "Manslaughter" kładzie podwaliny pod eksploatacyjną tandetę, by potem przemienić się w rasowy melodramat, gdzie zbrodnia, kara i nowa nadzieja idą ramię w ramię, a morderczyni serwuje bezdomnym kawę w okresie Bożego Narodzenia. Zbytnio to wszystko łopatologiczne, aby autentycznie poruszało, od strony realizacyjnej także znajdujemy tu DeMille'a mile (sic!) całe za takimi tuzami, jak Griffith choćby. Odwołania do dekadenckiego stylu życia Cesarstwa Rzymskiego są zdecydowanie mętne i trącą pretensjonalnością, choć zarazem owe sekwencje uznać należy za najbarwniejsze w całym filmie. Żadne wybitne arcydzieło, ciekawe jednak jako zobrazowanie panujących wówczas w Hollywood trendów.