Albo film surrealistyczny, jeśli kto woli. Główny bohater bynajmniej nie produkuje "krótkich muzycznych filmów wyświetlanych przed głównymi pokazami kinowymi", jak nam wmawia Filmweb, tylko kilkuminutowe musicalowe "prologi" wystawiane na scenie przed seansem, dla uatrakcyjnienia oferty rozrywkowej (amerykańskie kina nie bez przyczyny zwą się teatrami).

Elementem fantastycznym jest tu oczywiście wyjątkowo umowna czasoprzestrzeń owej kinowo-teatralnej sceny (plus logistyka) – widowisk tak oszałamiających scenografią nie dałoby się wystawić na żywo nigdzie, zwłaszcza że ich część (w najbardziej efektownym numerze wodnym) wymaga oglądania wykonawców z góry. Tak czy siak jest to choreograficzny majstersztyk. Porównywalne rozmachem sceny zbiorowe można zobaczyć chyba tylko w (fabularnie znacznie słabszej) "Słodkiej Charity" Boba Fosse’a.

Do tego stepujący i śpiewający Cagney, mnóstwo pięknych kobiet, na czele z Joan Blondell w roli nad podziw kompetentnej sekretarki zakochanej w szefie, dowcipne dialogi wygłaszane z prędkością karabinowych pocisków i znakomite piosenki (zwłaszcza frywolna "Honeymoon Hotel"). Parada żołnierzy na przepustce w trzecim z finałowych numerów, "Shanghai Lil", być może była inspiracją dla osławionych północnokoreańskich stadionowych pokazów gimnastycznych. A polski tytuł filmu oczywiście nie ma żadnego sensu ani związku z fabułą.