Film jest praktycznie pozbawiony wartości artystycznych – scenariusz, oparty na popularnej powieści, jest chyba najsłabszym spośród dotychczas omówionych (najlepszym tego potwierdzeniem są plansze z przeraźliwie banalnymi dialogami), katastrofalne jest aktorstwo, i to nie tylko wybijającego się w tym aspekcie na pierwszy plan Valentino (który cały czas albo wybałusza oczy, albo głupkowato się uśmiecha), bronią się w zasadzie jedynie naprawdę świetne zdjęcia pustyni i całkiem ładna sceneria. Przyznać też trzeba, że film dość wiernie realizuje kanon melodramatu, ale niestety w najgorszym wydaniu, przez co otrzymujemy tanie romansidło.
Ok, zapytacie zatem, po co ten film oglądać, skoro jest tak słaby, zramolały i źle zagrany? A choćby po to, aby samemu przekonać się, na czym polegał fenomen boskiego Rudolfa i dlaczego szalały za nim miliony kobiet? Żeby naocznie przekonać się, że wielkimi hitami bywały filmy bardzo złe także przed niemal wiekiem, a nie tylko teraz – choć po prawdzie przyznać trzeba, że wszelkie podobieństwa Szejka do Sagi: Zmierzch pokazują, jak słabymi filmami są te ostatnie, a jak resztkę filmowej przyzwoitości zachowuje jednak film Melforda (tego samego, który za 10 lat skopiuje Draculę z Belą Lugosim). Warto wreszcie Szejka zobaczyć choćby dla takich dialogów jak ten: “Gdy Arab ma ochotę na kobietę, to ją sobie bierze”. To wypowiedziane przez tytułowego Szejka zdanie doskonale pokazuje, jakim typem uwodziciela jest nasz bohater.

Więcej o filmie w cyklu "Wszystkie smaki kina": http://czipsydwa.wordpress.com/2013/05/22/wszystkie-smaki-kina-47-szejk-1921/