biografia
Alice Brady przyszła na świat 2 listopada 1892 roku w Nowym Jorku (Nowy Jork, USA). Jej ojciec, William A. Brady, był wpływowym i znanym producentem teatralnym, a potem filmowym.
Zgodnie z wolą ojca, Alice po ukończeniu klasztornej szkoły w New Jersey została uczennicą szkoły w Bostonie (Massachusetts, USA), gdzie miała zdobyć muzyczne wykształcenie. Pan Brady marzył, by została wielką śpiewaczką operową. I choć panna Brady robiła coraz większe postępy, każdy spędzony w bostońskiej szkole dzień utwierdzał ją w przekonaniu, że nie chce zostać śpiewaczką, a aktorką. Ponieważ ojciec nie wyraził zgody na realizację jej planów, Alice uciekła ze szkoły i dołączyła do musicalowo-komediowej trupy teatralnej. Brady nie zamierzał interweniować - wyszedł z założenia, że jego córka szybko dostanie w kość od życia i bardzo prędko powróci do szkoły. Jednak tak się nie stało.
Alice szybko opuściła pierwsze teatralne "gniazdo", na rzecz bardziej znaczących ról. Niebawem wróciła do Nowego Jorku i zagrała prima donnę w "The Balkan Princess" w Herald Square Theatre. Po obejrzeniu tej sztuki z udziałem Alice William A. Brady wreszcie dał jej swoje błogosławieństwo - mogła zostać aktorką. Postanowił dać jej główną rolę w jednym ze swoich przedstawień, gdyż Alice szybko udowodniła, że z komediowej opery z łatwością zmienia repertuar na dramat. Brady święciła triumfy. W scenicznej adaptacji "Małych kobietek" brawurowo zagrała główną rolę. Jednak ojciec chciał decydować o jej karierze. Gdy raczkujący przemysł filmowy urósł w siłę, nakazał Alice grać także w produkcjach kinowych. Niezbyt zadowolona, zaczęła od epizodycznych ról, szybko wspinając się po drabinie sławy. Na pewno nie bez znaczenia było jej pochodzenie - nazwisko Brady wiele mówiło w tym środowisku. Po masie różnych ról w mniej lub bardziej znanych studiach, w wieku niespełna 30 lat Alice została kontraktową aktorką Paramount Pictures.
W latach 20. powróciła do swojej największej miłości - teatru. Era kina dźwiękowego, które zniszczyło bez pardonu wiele gwiazd, dla Alice Brady, choć już leciwej, jak na hollywoodzką gwiazdę, okazała się łaskawa. Jej pierwszym filmem mówionym był "Kiedy kobiety się spotykają" z 1933 roku. Talent Alice dostrzegła także Akademia Filmowa. Kiedy w 1937 roku przyznano nominacje dla najlepszych aktorów drugoplanowych po raz pierwszy, wśród wyróżnionych nie zabrakło Alice Brady. Dostrzeżono kreację aktorki w jednej z najlepszych screwball comedies "Mój pan mąż", z Carole Lombard i Williamem Powellem w rolach głównych. Alice przegrała, ale już rok później za drugoplanową kreację pani Molly O'Learry w "W starym Chicago" nominowano ją po raz kolejny i tym razem statuetka została jej przyznana. Co ciekawe, wiąże się z tym dosyć tajemnicza historia. Alice w czasie ceremonii nie mogła pojawić się osobiście, by odebrać nagrodę. Podczas jej nieobecności szerzej nieznany mężczyzna, doskonale ubrany i elegancki, odebrał Oscara w jej imieniu. Kilka dni później Alice zawiadomiła Akademię, że nie otrzymała statuetki. Choć wykonano kolejną, nigdy nie odnaleziono pierwotnej wersji, ani nie udało się dowiedzieć, kim naprawdę był ów oszust.
Tymczasem zdiagnozowano u niej nowotwór. Alice pracowała mimo drastycznego pogorszenia jej stanu zdrowia. Umierająca, zdążyła jeszcze dokończyć zdjęcia do filmu "Młodość Lincolna" w reżyserii Johna Forda. Na 5 dni przed swoimi 47. urodzinami zmarła.
Zgodnie z wolą ojca, Alice po ukończeniu klasztornej szkoły w New Jersey została uczennicą szkoły w Bostonie (Massachusetts, USA), gdzie miała zdobyć muzyczne wykształcenie. Pan Brady marzył, by została wielką śpiewaczką operową. I choć panna Brady robiła coraz większe postępy, każdy spędzony w bostońskiej szkole dzień utwierdzał ją w przekonaniu, że nie chce zostać śpiewaczką, a aktorką. Ponieważ ojciec nie wyraził zgody na realizację jej planów, Alice uciekła ze szkoły i dołączyła do musicalowo-komediowej trupy teatralnej. Brady nie zamierzał interweniować - wyszedł z założenia, że jego córka szybko dostanie w kość od życia i bardzo prędko powróci do szkoły. Jednak tak się nie stało.
Alice szybko opuściła pierwsze teatralne "gniazdo", na rzecz bardziej znaczących ról. Niebawem wróciła do Nowego Jorku i zagrała prima donnę w "The Balkan Princess" w Herald Square Theatre. Po obejrzeniu tej sztuki z udziałem Alice William A. Brady wreszcie dał jej swoje błogosławieństwo - mogła zostać aktorką. Postanowił dać jej główną rolę w jednym ze swoich przedstawień, gdyż Alice szybko udowodniła, że z komediowej opery z łatwością zmienia repertuar na dramat. Brady święciła triumfy. W scenicznej adaptacji "Małych kobietek" brawurowo zagrała główną rolę. Jednak ojciec chciał decydować o jej karierze. Gdy raczkujący przemysł filmowy urósł w siłę, nakazał Alice grać także w produkcjach kinowych. Niezbyt zadowolona, zaczęła od epizodycznych ról, szybko wspinając się po drabinie sławy. Na pewno nie bez znaczenia było jej pochodzenie - nazwisko Brady wiele mówiło w tym środowisku. Po masie różnych ról w mniej lub bardziej znanych studiach, w wieku niespełna 30 lat Alice została kontraktową aktorką Paramount Pictures.
W latach 20. powróciła do swojej największej miłości - teatru. Era kina dźwiękowego, które zniszczyło bez pardonu wiele gwiazd, dla Alice Brady, choć już leciwej, jak na hollywoodzką gwiazdę, okazała się łaskawa. Jej pierwszym filmem mówionym był "Kiedy kobiety się spotykają" z 1933 roku. Talent Alice dostrzegła także Akademia Filmowa. Kiedy w 1937 roku przyznano nominacje dla najlepszych aktorów drugoplanowych po raz pierwszy, wśród wyróżnionych nie zabrakło Alice Brady. Dostrzeżono kreację aktorki w jednej z najlepszych screwball comedies "Mój pan mąż", z Carole Lombard i Williamem Powellem w rolach głównych. Alice przegrała, ale już rok później za drugoplanową kreację pani Molly O'Learry w "W starym Chicago" nominowano ją po raz kolejny i tym razem statuetka została jej przyznana. Co ciekawe, wiąże się z tym dosyć tajemnicza historia. Alice w czasie ceremonii nie mogła pojawić się osobiście, by odebrać nagrodę. Podczas jej nieobecności szerzej nieznany mężczyzna, doskonale ubrany i elegancki, odebrał Oscara w jej imieniu. Kilka dni później Alice zawiadomiła Akademię, że nie otrzymała statuetki. Choć wykonano kolejną, nigdy nie odnaleziono pierwotnej wersji, ani nie udało się dowiedzieć, kim naprawdę był ów oszust.
Tymczasem zdiagnozowano u niej nowotwór. Alice pracowała mimo drastycznego pogorszenia jej stanu zdrowia. Umierająca, zdążyła jeszcze dokończyć zdjęcia do filmu "Młodość Lincolna" w reżyserii Johna Forda. Na 5 dni przed swoimi 47. urodzinami zmarła.
Swą edukację rozpoczęła w szkole klasztornej, a potem zaczęła uczęszczać do New England Conservatory of Music. Po zakończeniu nauki postanowiła zostać śpiewaczką operową. Jej ojciec, menadżer teatralny, widział jednak córkę w zawodzie aktorki. Dzięki jego protekcji Alice zadebiutowała na Broadwayu. W 1911 zagrała w swej pierwszej sztuce - "The Balkan Princess". Rok później zdobyła uznanie za rolę w "Little Women". Po długiej wędrówce z DeWolf Hopper's Gilbert i Sullivan Opera Company, w 1914 wyjechała do Hollywood i tam wystąpiła w takich filmach jak: "As Ye Sow", "The Gilded Cage", "Życie cyganerii", "Betsy Ross" czy "Kobieta samotna". W 1918 roku wróciła na Broadway hitem "Forever After". Ta sztuka zapoczątkowała kolejne sukcesy w: "Zander the Great", "Old Mama", "The Bride of the Lamb", "Eugene O'Neill's Mourning Becomes Electra", "Mademoiselle" i wielu innych. W latach 30. powróciła na szklany ekran rolami w: "Wesołej wdówce", "Mój pan mąż", "Penny", "W starym Chicago" (nagrodzono ją Oscarem) i "Młodości Lincolna". Alice Brady zmarła na raka w wieku 47 lat.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
