Greer Garson

Eileen Evelyn Greer Garson przyszła na świat 29 września 1904 roku w Londynie. Jej dzieciństwo minęło całkiem normalnie i nic nie wskazywało na to, że zostanie aktorką. Uczyła się na Uniwersytecie w Londynie z zamiarem zostania nauczycielką. Mimo to trafiła do agencji reklamowej. W międzyczasie brała udział w teatralnych przedsięwzięciach w lokalnych teatrach i dzięki nim cieszyła się opinią osoby niezwykle utalentowanej. Kiedy Louis B. Mayer przyjechał do Londynu w poszukiwaniu młodych talentów, trafił na Greer i wiedział, że to strzał w dziesiątkę. Greer podpisała umowę z MGM i jej pierwszym filmem był "Żegnaj, Chips" Sama Wooda, za rolę w którym otrzymała nominację do Oscara (przegrała z Vivien Leigh). Kolejne lata przynosiły nowe sukcesy. W 1940 roku zagrała Elizabeth Bennet w "Dumie i uprzedzeniu". Rok później zagrała w filmie "O dom dla dziecka" i otrzymała drugą nominację do Oscara, ale i wtedy nie otrzymała statuetki - tym razem przypadła ona Joan Fontaine za rolę w "Podejrzeniu". W 1942 roku wcieliła się w tytułową panią Miniver i wówczas, zgodnie z przysłowiem do trzech razy sztuka, Greer uhonorowano nagrodą Akademii Filmowej. Następne lata to okres mnóstwa nominacji do Oscara: w 1944 roku za "Curie-Skłodowską", w 1945 roku za "Panią Parkington" i "Dolinę decyzji" w 1946 roku. Jednak Greer zaszufladkowano w typowych, schematycznych rolach i taka postać rzeczy nie pozwoliła jej na ukazanie całego talentu, jakim dysponowała. Koniec lat 40. i całe dziesięciolecie 50. okazały się klęską w jej karierze. Zaczęła grywać w produkcjach nudnych i nieprzyciągających uwagi widzów. Dopiero w 1960 roku zagrała Eleonorę Roosevelt w "Sunrise at Campobello" i otrzymała 7 i ostatnią nominację do Oscara. Po kilku innych produkcjach przeszła na emeryturę i z mężem milionerem zamieszkała w Nowym Meksyku. Od lat 80. cierpiała na choroby sercowe i 6 kwietnia 1996 zmarła.

Greer już bardzo wcześnie okazywała, że chce być aktorką. Uczyła się w University of London, gdyż planowała zostać nauczycielką. Ostatecznie zdecydowała się pracować w agencji reklamowej. W tym samym czasie występowała w produkcjach lokalnego teatru, osiągając tym samym reputację bardzo utalentowanej aktorki. Została odkryta przez Louisa B. Mayera, który w tym czasie odwiedził Londyn w poszukiwaniu nowych talentów.

Greer podpisała kontrakt z MGM i wystąpiła w pierwszym amerykańskim filmie "Żegnaj Chips" z 1939 roku. Dostała za niego swą pierwszą z siedmiu, nominację do Oscara. To był jej wspaniały początek w Hollywood. W następnym roku zagrała w kolejnym obrazie, a w 1942 dostała drugą nominację do Nagrody Akademii za rolę w produkcji  "Kwiaty pokryte kurzem". W 1943 roku otrzymała Oscara za występ w "Pani Miniver" i z tą postacią jest zazwyczaj kojarzona. Za rolę w "Curie-Skłodowskiej" dostała kolejną nominację do Nagrody Akademii, a później za filmy "Pani Parkington" i "Dolina decyzji".

Przez całe lata 40. była stale szufladkowana do postaci, które nie pozwalały na dużą kreatywność. MGM wiedziało, że role, w których obsadzi Greer, okażą się sukcesem, jednak to nie sprawiało, że aktorka czuła się z tym lepiej - pozostała z wytwórnią do 1954 roku. W 1945 wystąpiła w filmie "Przygoda", który okazał się klapą. Kolejny obraz, "Desire Me" też nie okazał się sukcesem. Ta fala niepowodzeń zakończyła się w 1949 filmem "The Forsyte Woman". W następnym roku zagrała w kontynuacji "Pani Miniver", ale niestety obraz nie został przyjęty zbyt dobrze. W tym samym czasie występowała w mało znaczących produkcjach. W 1960 zagrała w "Sunrise at Campobello". Za tę rolę otrzymała swą ostatnią nominację do Oscara. Jej ostatnimi filmami były "Śpiewająca zakonnica" z 1966 roku i "The Happiest Millionaire" z 1967.

Po kilku telewizyjnych produkcjach Greer udała się do Nowego Meksyku na ranczo. Tam zamieszkała ze swoim mężem. Od 1980 roku miała chroniczne problemy z sercem. To one stały się przyczyną jej śmierci. Odeszła w wieku 91 lat.