Visconti chociaż historie w swych filmach umieszcza na pograniczu różnych epok historycznych to jednak podczas oglądania jego filmów ma się wrażenie że to tylko konwencja, która skrywa coś więcej - w końcu nie na darmo jest nazywany mistrzem metafory. Tutaj mamy obraz miłości - romantycznej i ponad podziałami stanowymi oraz narodowościowymi, ale kończy się ona podwójną zdradą kochanków. Najpierw on oszukuje swoją damę, a następnie ona aby się zemścić zdradza partnera jako dezertera wojskowego. Najpierw ona nie zdawała sobie sprawy, że jest tylko zabawką albo środkiem do celu, a później on chyba nie przewidział tego, że była kochanka jest zdolna do zemsty. Zmysły - właśnie zmysły nas mylą zdaje się mówić Visconti. Mamy w głowie romantyczne frazesy i historie, ale często mogą one zawodzić lub sprowadzić nas na manowce - miłość to płomień, ogień - jest niebezpieczna bo wyłącza naszą czujność i logiczne myślenie. A kultura ten fakt pogarsza karmiąc nas romantycznymi historiami - doskonale obrazuje to dialog końcowy kochanków, gdy bohater wypomina swej luby że już nie chce być jej herosem. Oboje zaplątali się w siec własnych wyobrażeń i namiętności. Film do interpretacji kapitalny i do tego te wszędzie pojawiające się u Viscontiego kandelabry i świeczniki - w każdym jego filmie jest ich mnóstwo - są metafora naszych pragnień, zmysłów i działań. To prawda ze film jest stary i wymaga skupienia, aby przebić się przez gąszcz metafor i aluzji. Nie jest to też mistrzostwo świata - ale jak ktoś lubi stare kino to naprawdę warto.