Ten film warto obejrzeć tylko i wyłącznie z powodu Wellesa. Geniusz reżysera jednakże, nie wystarcza na to, aby to było wielkie kino. Do momentu pojawienia się na ekranie postaci granej przez grubego Orsona, film ten jest wręcz tragiczny. Wiem, że Welles miał mały budżet, ale to go do końca nie usprawiedliwia. Z wielu scen wyłazi totalna amtorszczyzna tego projektu. Pomysł na film bardzo ciekawy, jednakże sam scenariusz jest słabo napisany. Szczególnie widać to po postaci głównego bohatera, który jest całkowicie niewiarygodny. Do tego nie wiem skąd Welles wytrzasnął aktora do tej postaci. Aktor wybitnie trzecioligowy gra słabo napisaną postać, to musiało się źle skończyć. Zabawną luką w fabule jest wątek romansowy pomiędzy drętwym głównym bohaterem, a córką Arkadina, nie dość, że cholernie sztucznie to wygląda, to jeszcze absolutnie nie wynika z wcześniejszych scen. Na plus natomiast można zaliczyć praktycznie cały drugi plan, począwszy od świetnych jak zawsze Wellesa i Tamiroffa po przyszłe żony odpowiednio Wellesa i Cottena, czyli Mori i Medine. W filmie mamy również to, dla czego warto oglądać filmy Wellesa, czyli ten przysłowiowy dotyk geniuszu. Niektóre sceny, ujęcia, zabiegi fabularne zawarte w tym filmie powodują, że Pana Akrkadina można spokojnie zobaczyć. PS. Dodatkowym smaczkiem filmu jest to, że krajem, o którym najwięcej się w nim mówi jest Polska.